نقش روغن یوکالیپتوس در ترکیبات گیاهی سنتی در سراسر آسیا

در صحنه چندفرهنگی آسیا، ریشه‌های عمیقی از تجربیات نوپایی وجود دارد که در مورد نحوه استفاده از گیاهان دارویی قدرتمند برای درمان بدن به ارث می‌رسد. از میان گیاهان مؤثر متعددی که مورد استفاده قرار گرفتند، روغن یوکالیپتوس با بوی کامفری خود جایگاه ویژه‌ای دارد، زیرا این بو به‌خوبی شناخته‌شده و به سنت‌های قدیمی پیوند خورده است. داستان گسترش آن، از دامنه‌های مه‌آلود سرچشمه‌گرفتنش تا بازارهای شلوغ گیاهان دارویی و داروخانه‌های قاره آسیا، چیزهای زیادی درباره ارزش و کاربرد گسترده‌اش در ترکیبات سنتی برجای گذاشته است.

اگرچه اکالیپتوس را اهلی استرالیا هستند، اما قرن‌ها پیش در سنت گیاهی آسیایی استقبال شد، احتملاً از طریق تجارت. بوی قوی و واکنش‌های نسبی آن باعث شد که به سرعت در روش‌های درمان محلی جا بگیرد و استفاده شود. عملکرد اصلی آن به طور منظم روی سلامت تنفسی متمرکز بود. بیشترین استفاده از آن در سراسر مناطق وسیعی رخ داد، چه در جنوب شرقی آسیای گرمسیری و چه در اقلیم‌های خنک‌تر شمال شرقی آسیا، و روغن اکالیپتوس به یک ماده ضروری در ترکیباتی تبدیل شد که برای تسهیل تنفس طراحی شده بودند. اغلب به عنوان بخشی از ترکیب معطر استفاده می‌شد و به صورت استنشاق بخار به کار می‌رفت—چند قطره از آن را در آب داغ می‌ریختند تا از انسداد کاهش یابد. به طور مؤثری در ماساژهای آرامش‌بخش و مخلوط‌های قابل مالیدن روی سینه و پشت به کار می‌رفت که داروگران سنتی از آن استفاده می‌کردند و از بوی قوی‌اش برای تسکین در مواقع ناراحتی‌های فصلی استفاده می‌شد.

در آیورودا، سیستم قدیمی مراقبت های بهداشتی هند، روغن یوکالیپتوس (که به عنوان تیلپارنا نیز شناخته می‌شود)، جایگاه خود را در سنت روغن‌های گیاهی خاص به نام تیلا دارد. این ترکیبات چندلایه‌ای که از ترکیب گیاهان مختلف با یک پایه روغنی تشکیل شده‌اند، اغلب دارای یوکالیپتوس هستند، زیرا توانایی ایجاد مسیرهای تنفسی آزاد و آرامش بخشی را دارند. عطر تازه‌کننده آن نیز به خوبی شناخته شده است و موجب افزایش هوشیاری و تیزبینی می‌شود.

با انتقال به سوی قاره‌های شرقی، هنرمندان سنتی چین و کشورهای همسایه از روغن یوکالیپتوس در روش‌های خود استفاده می‌کردند، که می‌توان آنها را در دسته‌هایی دانست که با عناصر خارجی و هماهنگی درونی سروکار داشتند. احساس خنک‌کنندگی و بوی تند آن، این روغن را به عنوان یکی از اجزای ترکیباتی که قرار بود احساس تازگی و خنکی را القا کنند یا انرژی گیر کرده را دفع کنند، مناسب می‌کرد. این روغن ممکن است در ترکیبات خارجی به کار رود که پس از فعالیت‌های بدنی استفاده می‌شوند، یا در فرمول‌های معطر در تغییر فصول به کار گرفته شود.

اکالیپتوس به سرعت در سنت‌های جنوب شرق آسیا که اساساً بر مبنای فراوانی جنگل‌های بارانی شکل گرفته بود، محبوب شد. روغن آن به یکی از اجزای رایج در روغن‌ها یا داروهای کلاسیک اندونزیایی، مالزیایی، تایلندی یا فیلیپینی (مینیاک یا اوبات) تبدیل شد. علاوه بر درمان اکسیژنی، از خاصیت معطر روغن اکالیپتوس نیز به‌طور رایج برای ماساژ روی بدن پس از زایمان استفاده می‌کردند تا باعث ایجاد احساس آرامش در عضلات و مفاصل شود یا آن را به عنوان یک ترکیب خنک‌کننده روی پوست به کار می‌بردند، به‌ویژه در مناطق با آب و هوای مرطوب. این روغن حتی در سنت‌های متداول حمام کردن نیز یافت می‌شود که کاربرد آن را در مراسم پاکسازی و تقویت‌کنندگی مشخص می‌کند.

افزودن روغن اکالیپتوس عملکردی نبود، بلکه فرهنگی بود. بوی قوی و تمیز آن به خاصیتی شبیه پاک‌کنندگی منجر شد و قدرت دفع عوامل ناخواسته در سایر سنت‌های عامیانه را داشت. به طور سنتی، برداشت برگ‌ها و تقطیر خود روغن در مواقعی از ارزش سنتی برخوردار بود، معمولاً درون‌نسلی در یک خانواده یا حتی گروه مشخصی درون یک جامعه.

در واقع، روغن یلوچی اغلب به‌صورت مجزا توسط داروسازان سنتی استفاده نمی‌شد. قدرت واقعی آن در ترکیب و هم‌افزایی آن دانسته می‌شد. این روغن با دقت و هنرمندانه با گیاهان دارویی دیگری که در منطقه مورد احترام بودند، مخلوط می‌شد؛ گیاهانی ممکن است گرم‌کننده مانند زنجبیل یا دارچین، یا گیاهان معطر تند مانند نفتار یا انواع نعناع، یا رزین‌های آرام‌کننده. تجربه به‌دست‌آمده از نحوه ترکیب این گیاه با چه نسبتی و با چه حلال‌هایی بسیار ارزشمند بود و به‌صورت ارثی منتقل می‌شد. روش‌های تجویز این ترکیبات، اعم از استنشاق، ماساژ یا از طریق آب حمام، نیز به‌خوبی در نظر گرفته می‌شد تا با فرمول‌بندی کلی و نتیجه مورد انتظار هماهنگ باشد.

روغن اکالیپتوس تنها یک نمایانگر جابجایی و استفاده مجدد است که سیستم‌های سنتی گیاهی آسیایی را مشخصه‌بندی می‌کند. به دلیل خواص حسی قوی و توانایی‌های عملیاتی قابل توجه آن، به خصوص در مورد تنفس و راحتی از بیرون، این روغن با منشأ خود ادغام شده و در نهایت به عنوان یک عامل معطر در بی‌نهایت دستور العمل محلی قرار گرفته است. این موضوع که این عنصر از طریق قرون در ترکیبات کلاسیک همواره به عنوان یک عضو مورد استقبال جامعه و هرگز به عنوان یک موجودیت منزوی باقی مانده است، به معنای وجود یک درک بسیار پیشرفته از هم‌افزایی گیاهی است؛ ویژگی‌ای که گنجینه غنی از دانش گیاهی شرق را تشکیل می‌دهد. این روغن هنوز هم الیافی شیرین است که داستان مداوم روش‌های سنتی حفظ سلامتی را در سراسر این قاره به هم می‌بافد.